انسان موجودی خود آگاه، آزاد و آفریننده که همه خصوصیات دیگرش از اینها سرچشمه می گیرد در کنار دنیایی سرشار از عشق و زیبایی، تشنگی و مصائب زندگی می کند. پس در طول زمان حرکت می کند تا خود و جهان پیرامون را بشناسد و در نتیجه ارتباط برقرار می کند، دنیا را مخاطب قرار می دهد و دنیا نیز به او پاسخ می دهد . انسان با عدم ادراک خود و رابطه اش با جهان پیرامون دچار هراس می شود. پس در پی یافتن آرامش خاطر است، تعلق خاطر در این میان پناهگاهی است تا انسان را از تعلیق رهایی بخشد و او را به پایگاه هایی از هستی پیوند بزند. انسان برای شناخت خود و برای بدست آوردن هویت خود شروع به تلاش می کند . سعی دارد که از طریق دریافتن تشابهات و تمایزات خود با دنیای بیرون به شناختی نسبی از خود برسد. برای این کار یا سعی می کند با یافتن تکیه هایی از وجود خود در دنیای بیرون به نوعی به خود نزدیک شود و با خود ارتباط برقرار کند و یا با دیدن وجوه تمایز بین خود و دنیای بیرون، مکمل خود را بیابد تا زمینه مقایسه پیش آید و خود را بهتر درک کند.